μπουζούκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
(Καμία διαφορά)
|
Αναθεώρηση της 00:00, 1 Ιανουαρίου 1970
Το μπουζούκι είναι έγχορδο, λαουτοειδές, νυκτό (έγχορδο δηλαδή που παίζεται με κρούση των χορδών με τα δάκτυλα ή με πένα) μουσικό λαϊκό όργανο.
Διαδώθηκε ευρύτατα με την επιτυχία που σημείωσε η "Ξακουστή τετράς του Πειραιά" με τον Γίωργο Μπάτη, τον Ανέστο Δελλιά, το Στράτο Παγιουμτζή και το Μάρκο Βαμβακάρη. Έκτοτε, παίζει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της αστικής λαϊκής μουσικής της Ελλάδας, όντας το βασικότερο σολιστικό όργανο.
Ιστορία
Τα πρώτα μπουζούκια ήταν κατά κανόνα τρίχορδα με τρεις διπλές χορδες ή και κάποιες τριπλές χορδές. Γενικα κουρδίζονταν με βάση τον δρόμο που θα παιζόταν. Τα διάφορα κουρδίσματα λέγονταν ντουζένια. Καθώς εξελίχθηκε το μπουζούκι σταθεροποιήθηκε και ο τρόπος κουρδίσματος σε έναν: το ευρωπαϊκό ντουζένι Ρε-Λα-Ρε. Με αυτό το κούρδισμα το μπουζούκι είναι στα "άκρα", οι τάσεις είναι οι μέγιστες και γι αυτό είναι ίσως και λίγο ευαίσθητο όργανο. Ο Μανώλης Χιώτης ήταν ο πρώτος που που έβαλε στη δισκογραφία το τετράχορδο μπουζούκι, τη δεκαετία του '50 και το έκανε ευρέως γνωστό. Μέχρι τότε ήταν ένα πειραματικό όργανο χωρίς μεγάλη χρήση. Καποια στιγμή εμφανίστηκαν και πεντάχορδα μπουζούκια, αλλα δεν χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν καθόλου και εξαλήφθηκαν. Σήμερα χρησιμοποιούνται τρίχορδα και τετράχορδα μπουζούκια.
Χρήση
Το μπουζούκι είναι σολιστικό όργανο. Παίζεται με πένα.
Βιβλιογραφία
- Ανωγειανάκης Φοίβος, Ελληνικά Λαϊκά Μουσικά Όργανα, Εκδόσεις Μέλισσα, Αθήνα.