Τρελό και άστατο

Φεύγω και πάω μακριά, μελαχροινούλα μου γλυκιά,

δε δύναμαι, δεν ημπορώ, τις τρέλες σου για να θωρώ.

Είσ’ ένα άστατο τρελό και δε μ’ακούς, που σου μιλώ,

πρόσεξ’ αυτή σου η χαρά θε να σου φέρει συμφορά.

Όσοι κι αν σε κοιτάζουνε και λεν πως σε θαυμάζουνε,

ζητούν μονάχα το κορμί σου και το ιδανικό φιλί σου.

Θα ‘ρθει μια μέρα, μια αυγή, που θα μου πεις σιγά στ’ αυτί,

λυπήσου με τη δυστυχή, οτι έκανα ήμουνη κουτή.

Μα θα ‘ναι πια αργά πολύ, γιατ’ η καρδιά σου η φτωχή,

θα κλαίει μόνη, θα θρηνεί, χωρίς κανείς να την πονεί.

Όσοι κι αν σε κοιτάζουνε και λεν πως σε θαυμάζουνε,

ζητούν μονάχα τα φιλάκια σου και τα γλυκά χαιδάκια σου.