Ο καημός του χωρισμού

Παραπονιούμαι στο ντουνιά,

και το παράπονό μου,

κανείς δεν το αισθάνεται,

και σβήνω απ' τον καημό μου.

Κανείς δεν με παρηγορεί,

ελπίδα να μου δώσει,

παρά κοιτάει πιο πολύ,

βαριά να με πληγώσει.

Είναι μεγάλος ο καημός,

του χωρισμού μας τώρα,

με τράβηξε ο ποταμός,

με πήρε πια η μπόρα.