Το παράπονο του ξενητεμένου

Σαν απόκληρος γυρίζω,

στην κακούργα ξενητιά,

περιπλανώμενος δυστυχισμένος,

μακριά απ' της μάνας μου την αγκαλιά.

Κλαίνε τα πουλιά γι' αέραα,

και τα δέντρα για νερό,

κλαίω μανούλα μου κι εγώ για σένα,

που έχω χρόνια για να σε δω.

Πάρε χάρε την ψυχή μου,

ησυχία για να βρω,

αφού το θέλησε η μαύρη μοίρα

μεσ' στη ζωή μου να μη χαρώ.