Κουράστηκα στήν ξενητειά

Απο μικρό με χαίρονται τα έρημα τα ξένα, πόσα φαρμάκια και χολές δεν έχουν ποτισμένα, πόσα φαρμάκια και χολές δεν έχουν ποτισμένα.

Κουράστηκα στη ξενητειά για χρόνια να γυρίζω κι όσα μικρός αγάπησα να μην τα αντικρύζω κι όσα μικρός αγάπησα να μην τα αντικρύζω.

Να ήταν να γινόμουνα πουλί να φτερουγούσα, για να ‘βλεπα για μια στιγμή αυτούς που αγαπούσα, για να ‘βλεπα για μια στιγμή αυτούς που αγαπούσα.

Να ήμουνα ναυτόπουλο, θάλασσα να περάσω, στο τόπο μου να ξαναρθώ και πια να ξαποστάσω, στο τόπο μου να ξαναρθώ και πια να ξαποστάσω.