Κοχλαράκιας (Ο πρεζάκιας) (Μεσολογγίτης Β.)

Ρε πώς έγινες έτσι μωρ’ αδερφούλη μου

σαν μπαγιάτικος παστουρμάς είσαι να πούμε!

Ανακριτή σ’ έβαλα ρε, ε; Αν είμαι παστουρμάς

ή αν είμαι σουτζούκι;

Όχι ρε, από φιλικάδα σε ρωτάω να ξέρεις δηλαδή.

Φίλος δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο, συμφέρον μονάχα,

ο καλύτερος φίλος του εμαυτού σου είναι ο εμαυτός σου για να ξέρεις.

Καλά ντε, συγνώμη μωρ’ αδερφούλη μου

Τι σας νοιάζει αν έγινα πρεζάκιας

και γυρίζω στους δρόμους κοχλαράκιας

τι σας μέλει που με περιφρονάνε

δεν με ξέρουνε και πια δεν μου μιλάνε.

Αν γυρίζω στους δρόμους κουρελιάρης

τιποτένιος τεμπέλης και αλανιάρης

μη ρωτήσεις κοσμάκη την αιτία

το πώς έπεσα κι εγώ στην αλητεία.

Αν αγαπάτε μη με ρωτάτε

να σας πω το μυστικό μου

ρε σεις δεν πάτε, εμ, δε με παρατάτε

το κρατώ για με γιατί ειν’ δικό μου.

Αν τις νύχτες γυρνάω στο λιμάνι

και αν είμαι μαστούρης ή χαρμάνι

αν στην τσέπη μου δεν έχω ούτε γρόσι

δε θα ζητήσω κανείς να μου το δώσει.

Κι αν δεν έχω στον κόσμο πια κανένα

κι όλα είναι για μένα πεθαμένα

του κοσμάκη του λέω να μη μιλήσει

να σκεφτεί λιγάκι κι ύστερα να βρίζει.

Αν αγαπάτε μη με ρωτάτε

να σας πω το μυστικό μου

ρε σεις δεν πάτε, εμ, δε με παρατάτε

το κρατώ για με γιατί ειν’ δικό μου.

Γεια σου Βασιλάκη μου, πονεμένε άνθρωπε!