Πουν τα νειάτα που 'χα

Που ‘ναι τα νιάτα που ‘χα, η τόση λεβεντιά μου,

όπου περνούσα λέγανε, γι αυτήν την εμορφιά μου.

Έναν καιρό ήμουν κι εγώ λιβάδι με τα χόρτα,

τώρα μου ‘πέσαν οι ανθοί κι οι χάρες που ‘χα πρώτα.

Πάνε βρε χρόνια και καιροί που ‘σαστε περασμένα,

δε μου τα ξαναφέρνετε τα νιάτα τα καημένα.

Αν ήτανε τα νιάτα μου πως θα γυρίσουν πίσω,

θα ‘περνα όρη και βουνά για να τα προπαντήσω.